Vita Canuti Lawardi, regis Obotritorum et ducis Sleswicensis in Dania
Ex Breviario Sleswicensi
§1) Beatus Kanutus, regis Erici filius, Dei dispositione factus dux Iutiae, posuit super femur gladium suum. Invasores regni dissipat, perdit raptores, et fures suspendit, et in brevi, ab omni persecutione patriam suam liberavit. In omnibus prospere egit, quia manus Domini erat cum eo. In divinis devotus extitit et curiosus, in saecularibus strenuus et curialis. A Deo et hominibus iure dilectus erat.
§2) Unde Magnus, regis Nicolai filius, excaecatus invidia, ducem dolo de terra delere voluit. Contigit interim, ut dux regi tunc accusaretur. Tunc et rex, falsis favens suggestionibus, his causis, concilio Ripensi ipsum aggressus est: “Tu contra consuetudines terrae, nova quaedam induxisti, et in Slavia contra me nomen regis usurpasti.” Super quibus rex suis responsis auditis (quia simplex erat, et cito moveri non potuit) delatoribus derogavit, commendans opera ducis, quia erant valde bona.
§3) Cum in illo tempore, imminente die Natalis Domini, regis curia esset Roskildiae celebranda, et dux Kanutus ad festum invitatus ire festinaret; uxor eius, rei eventum praecogitans, hortabatur illum iter omittere. Sed cordis innocentia viro iusto eundi proposuit securitatem. Transfretante, venit ad curiam regis, ubi cum honore receptus est.
§4) Magnus igitur, cui Kanutus se tutius committebat, meditabatur die ac nocte quo eum neci traderet. Huius perfidi Henricus Sthatelaer fretus consilio, tres proceres confoederavit, in quibus prae ceteris malefaciendi habebat fiduciam. Deinde tamquam familiarem suum ducem consuluit, dicens: “Frater fidelis prae cunctis mortalibus, cum te sine falsitate aliqua expertus sum, quaedam negotia tuo consilio ordinare disposui: volo, ut in secretiori loco mihi soli solus obvies, ubi nemine impediente, quae deliberanda sunt definire valeamus.” Kanutus falsi fratris verbis fidem dedit, et respondit: “Locum et tempus assigna, paratus enim sum in omnibus tibi parere.”
§5) Die autem altero Epiphaniae Domini, summo diluculo, Magnus armatus cum suis sequacibus, ad silvam veniens, in qua fratricidium perpetrare disposuit, doli nuntium ad ducem direxit, mandans ei ut quod fideliter spoponderat, cum festinatione adimpleret. Igitur sanctus Kanutus ad locum properans, perfidum per saltum vagantem solum videbat: qui statim occurrens osculatur, amplexatur; pacis osculo Iudae traditoris officio se obligavit, dicens: “Frater, sedeamus illic.” Sedens cum eo, versipellem latenter sub toga loricatum perpendens, dixit: “Frater bone, ut quid arma portas in tempore pacis?” Traditor respondit: “Inimico meo iuxta opus suum vicem reddere teneor, et ad vindictam ad praesens paratus sum.” Iam scelus diutius celare non potuit, sed odiose dixit: “Kanute, cuius est Dacia?” Qui similiter respondit, dicens: “Frater, cuius est Dacia, nisi patris tui, et patrui mei, quamdiu Deo placuerit?” Cui Magnus: “Non sic omnes vadunt post te: tu tollis a nobis locum et gentem; et inter nos hoc modo melius dividi potest.” Circumspiciensque dux vidit armatos, et ait: “Frater, scit qui omnia novit, me tibi aut tuis verbo vel opere numquam obfuisse. Et quare hoc fecisti?” In hoc sanctus surgere voluit, sed per cappae caputium traditor eum indigne retrahens, gladio ab aure sinistra, in dextrum oculum, caput scidit, et cerebrum denudavit. Deinde ceteri lanceas in latere eius fixerunt, et martyrem Christi fecerunt.